Με ένα pop up ο Ηλίας Ηλίαδης επανέρχεται στο προσκήνιο και παρουσιάζει στο κοινό έργα του αλλά και δείγμα της επερχόμενης ατομικής έκθεσής του η οποία θα πραγματοποιηθεί σύντομα, με τίτλο:
“Unseen Warfare”
“Battle of angels… the never ending story… coming to an end…”

Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη, 15 Μαΐου στις 19:30 στο Apron Cooking Stories, στη διεύθυνση Σοφούλη 34, 1096 στη Λευκωσία.

Ο Ηλίας Ηλιάδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1975. Σπούδασε φωτογραφία στη Σχολή Focus στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα σκηνοθεσίας στο Λος Άντζελες και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα και είναι ιδρυτής του Temporary Space.

Μέρος της δουλειάς του εκτίθεται στην Κρατική Πινακοθήκη Κύπρου και είναι μέρος της ιδιωτικής συλλογής του Luciano Benetton στην Ιταλία. Συνεργάζεται με διάφορους οργανισμούς και ιδιώτες και έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές σε Κύπρο και εξωτερικό. Όλες οι ατομικές του εκθέσεις είχαν μεγάλη επιτυχία και συμμετείχε σε αριθμό ομαδικών εκθέσεων. Ο Ηλίας Ηλιάδης αντιπροσωπεύεται από την Dr. Hesperia de Subplajo – Suppiej, επιμελήτρια στην Μπιενάλε Βενετίας.

Μέρος των εσόδων θα διατεθούν στον Σύλλογο Ασθενών και φίλων ατόμων με την νόσο του κινητικού νευρώνα.

Σύνδεσμος ασθενών και φίλων ατόμων με την νόσο του κινητικού νευρώνα

Η νόσος του κινητικού νευρώνα είναι μια προοδευτική, εκφυλιστική ασθένεια που προσβάλει τα κινητικά νευρικά κύτταρα στον εγκέφαλο και νωτιαίο μυελό .Η νόσος μπορεί να προσβάλει τον ανώτερο και κατώτερο νευρώνα ξεχωριστά αλλά και ταυτόχρονα.

Οι επιπτώσεις της πάθησης ειναι δραματικές αφού αφορά παράληση άκρων, πνευμονική ανεπάρκια, δυσκολία στην κατάπωση και μεταξύ άλλων η ερημωτική παύση της ομιλίας! Οι ασθενείς κατλήγουν πάντοτε υπο την εξάρτηση μηχανικής υποστήριξης.

Στο τελικό στάδιο της νόσου, η ολική εξάρτηση των ασθενών εξαρτάται από τη φροντίδα δύο ή ακόμα και τριών ατόμων είναι τελικά αναπόφευκτη.

Η πάθηση αυτή είναι γνωστή και ως αμυοτροφική πλάγια σκλήρυνση. Ονομάστηκε και ασθένεια του “Lou Gehrig”, επειδή το 1939 ο διάσημος παίχτης του μπέιζμπολ, Lou Gehrig είχε προσβληθεί από αυτή την ασθένεια και αναγκάστηκε να αποσυρθεί από το άθλημα.

Η πάθηση έγινε περισσότερο γνωστή το 2014 χάρη στο Ice Bucket Challenge (Σ.τ.Σ. Ice Bucket Challenge: συναντάται και ως ALS Ice Bucket Challenge και είναι μια δραστηριότητα που περιλαμβάνει το αναποδογύρισμα ενός κουβά με παγωμένο νερό στο κεφάλι κάποιου για την προώθηση της ευαισθητοποίησης της ALS και την ενθάρρυνση των δωρεών για την έρευνα).

Σκοπός του συνδέσμου είναι η βελτίωσης της ποιότητας ζωής των ατόμων αυτών και να μπορεί να προσφέρθεί ότι καλύτερο για την ανακούφιση των ασθενών, είτε σε είδος, (ιατρικός εξοπλισμός, πάνες κ.α), είτε οικονομική ενίσχυση για ψυχολόγο, φυσιοθεραπευτή, ακόμα και για την αναγκστική ανακαίνιση του δωματίου των ασθενών, ή και για  ότιδήποτε πληρεί τις ανάγκες τους αφού φυσιολογικά υπάρχει στέρηση βασικών πόρων.

Fictitious Visions – Οι Εικόνες του Ηλία Ηλιάδη

«τι θα ονειρευτούμε όταν τα πάντα γίνουν ορατά; θα ονειρευτούμε ότι είμαστε τυφλοί.»
– Paul Virilio

Όταν ως κριτικός τέχνης καλείσαι να γράψεις για τη φωτογραφία, η κύρια σου ανησυχία εστιάζει στις ποιότητες που φέρει κάθε έργο ως προς την αναπαράσταση της πραγματικότητας, εκείνο που θα μάγευε τον Walter Benjamin στις πρώτες εποχές της φωτογραφίας· αυτήν την αξεπέραστη ικανότητα να παρουσιάζει την Αλήθεια στο κοινό.

Όμως καθώς στέκεσαι μπροστά στο έργο του Ηλία Ηλιάδη, η ερώτηση του Paul Virilio αντηχεί στο μυαλό μου: «εδώ ποτέ δεν μας επιτρέπεται να έχουμε τα πάντα».

Το έργο του Ηλιάδη διερευνά τον χώρο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, όπου ο ορατός κόσμος συγχέεται με το ονειρικό και το συμβολικό. Βαθιά ριζωμένο σε έναν φιλοσοφικό διάλογο με στοχαστές όπως ο Walter Benjamin, ο Paul Virilio και ο Νίτσε, οι εικόνες του Ηλιάδη δεν αρκούνται στο να αναπαραστήσουν τον κόσμο – επιδιώκουν να τον επαναφανταστούν.

Ξεκινώντας συχνά από μια φωτογραφία που έχει απαθανατίσει, επεξεργάζεται προσεκτικά το πλαίσιο της, μετασχηματίζοντας οικεία θέματα και προσκαλώντας τον θεατή σε ένα μεταβαλλόμενο κοσμοείδωλο όπου τίποτα δεν είναι σταθερό. Οι εικόνες του ταλαντεύονται ανάμεσα σε μια ασκητική ασπρόμαυρη αισθητική και εκρήξεις έντονου, συμβολικού χρώματος – αντλώντας επιρροές από τον σουρεαλισμό και τον ρεαλισμό μέχρι την ποπ αρτ και τον φωβισμό, το έργο του Ηλιάδη επιστρέφει πάντα σε έναν κεντρικό άξονα: την συναισθηματική και μεταφυσική επίδραση της εικόνας.

Οι φωτογραφίες του μετατρέπονται σε μια μορφή «τηλεσκόπησης» – καταρρίπτοντας τις αποστάσεις μεταξύ του ορατού και του αόρατου, του κοντινού και του απρόσιτου, καθοδηγώντας μας προς νέους τρόπους όρασης και αίσθησης.

Αυτό που σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν απλώς μια δισδιάστατη επιφάνεια εκτυπωμένου χαρτιού στον τοίχο, στο έργο του Ηλιάδη γίνεται παράθυρο σε μια φανταστική ή απλώς αθέατη πραγματικότητα, αμφισβητώντας την αντίληψή μας για τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Η ίδια δέσμευση στη νοηματική και συναισθηματική ακρίβεια επεκτείνεται και στον τρόπο με τον οποίο εκδίδεται το έργο του. Κάθε φωτογραφία παράγεται σε εξαιρετικά περιορισμένες εκδόσεις — μια σκόπιμη πράξη που υπογραμμίζει την πίστη του καλλιτέχνη στη μοναδικότητα της εικόνας και την οικειότητα της επαφής του θεατή με αυτήν.

«ο αληθινός ήρωας της ουτοπίας… είναι ο ανιχνευτής – αυτός που πάει το σώμα του εκεί όπου έχουν πάει τα μάτια του»
– Paul Virilio

(Απόσπασμα από την κριτική της επιμελήτριας και κριτικού τέχνης Dr. Hesperia de Subplajo – Suppiej, Βενετία, 2019)