Ο δημιουργός που έγραφε με την καρδιά του, ο στιχουργός μεγάλων λαϊκών επιτυχιών. Το αγριολούλουδο. Της ζωής μας ο ένας. Πυθαγόρας.

Στιχουργός, ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας.

Ο Πυθαγόρας Παπασταματίου θα γεννηθεί στις 12 Απριλίου του 1930 στο Αγρίνιο. Οι γονείς του με καταγωγή απ΄ τη Σάμο, θα γνωριστούν στη Σμύρνη όπου εργάζονταν. Η Μικρασιατική Καταστροφή θα αναγκάσει την οικογένεια να εγκατασταθεί στο Αγρίνιο και θα την φορτώσει με τον πόνο της προσφυγιάς, έναν πόνο που θα κουβαλά κι ο Πυθαγόρας και με αυτόν θα ποτίσει και τους στίχους του.

Απ’ το γυμνάσιο κιόλας θα υπογράφει σκέτο «Πυθαγόρας», χωρίς επίθετο, κι έτσι, χρόνια αργότερα θα υπογράφει και τους στίχους του.

Μετά το Γυμνάσιο θα έφευγε Αθήνα για σπουδές στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Κι ενώ φαινόταν ότι θα είχε μια λαμπρή πορεία στο θεατρικό σανίδι, θα ανακάλυπτε το ταλέντο του στη γραφή. Θα έγραφε ποιήματα, θεατρικά και κινηματογραφικά σενάρια και στίχους τραγουδιών.

Ο Πυθαγόρας θα μάθει πλάι στον Νίκυ Γιάκοβλεφ και τη σύζυγό του Μαίρη Λω τα μυστικά των στίχων κι έτσι θα γράψει το 1954 την πρώτη του επιτυχία.

Κι ήταν η αρχή για τα εκατοντάδες τραγούδια που θα σιγοτραγουδούσαν πλέον στα πάλκα και στους δρόμους.

1963. Θα συνεργαστεί με τον Κατσαρό και μαζί θα μας χαρίσουν ένα από τα πιο εμβληματικά χασάπικα του λαϊκού τραγουδιού.

Θα γράφει ακατάπαυστα, τη μια επιτυχία μετά την άλλη. Θα μιλά τη γλώσσα του λαού. Θα συνεργαστεί με Καλδάρα, Βασιλειάδη, Μάνο Λοΐζο, Σπανό, Χρήστο Νικολόπουλο…

Θα ακούσει τα τραγούδια του να ερμηνεύονται από τις μεγάλες φωνές της εποχής…

1972. Ο θάνατος του Γιάννη Παπαϊωάννου θα κάνει τον Πυθαγόρα να αναζητήσει το φως και το σκοτάδι.

23 Αυγούστου 1972. 50 χρόνια απ’ τη Μικρασιατική Καταστροφή, Καλδάρας και Πυθαγόρας κυκλοφορούν τον δίσκο «Μικρά Ασία», μέσα από τις φωνές Αλεξίου και Νταλάρα.

Ο δίσκος…δεν θα τύχει της καλύτερης αποδοχής από τον Τύπο μα θα έμελλε να γίνει η πρώτη απονομή χρυσού δίσκου στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.

Ο Πυθαγόρας θα έκανε το λαϊκό τραγούδι ποίηση. Γι΄αυτόν ο στίχος ήτανε γέφυρα ανάμεσα στον πόνο και την ελπίδα.

«Την καρδιά μου την έχω για να φτιάχνω τραγούδια της καρδιάς» θα απαντούσε στις φήμες για την υγεία του.

«Είν’ η ζωή μια θάλασσα κι εμείς καπεταναίοι
κι είναι στ’ αλήθεια τυχεροί όσοι πεθαίνουν νέοι…»

Αν όντως είναι στ’ αλήθεια τυχεροί όσοι πεθαίνουν νέοι… ο Πυθαγόρας υπήρξε τυχερός. Ξημερώματα 12ης Νοεμβρίου 1979. Τέσσερις η ώρα το πρωί. Ο τελευταίος χτύπος της καρδιάς του.

Θα αφήσει αυτή τη ζωή έπειτα από ανακοπή σε ηλικία μόλις 49 ετών… μα θα είχε φροντίσει ώστε η καρδιά του να συνεχίσει να χτυπά μέσα από τους στίχους του…