Πολύ την αμφισβητήσαμε την πολιτική και ακόμα πιο πολύ τους πολιτικούς. Τα πολλά οικονομικά, κοινωνικά αλλά και γεωπολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος κόσμος, αποδόθηκαν και αποδίδονται στην πολιτική και τους πολιτικούς οι οποίοι αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Όχι άδικα όλα αυτά, αφού η διαπίστωση ότι δεν υπάρχουν πλέον ηγέτες με όραμα και ειλικρίνεια, είναι κοινώς αποδεκτή. Όπως δεν υπάρχουν πια και αληθινές ιδεολογίες.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να ζήσουμε χωρίς την πολιτική. Ή, με λιγότερη πολιτική. Κι εδώ θα αντιληφθούμε πόσο αναγκαία ήταν και πόσο οδυνηρή θα αποδειχθεί η ισοπεδωτική αμφισβήτησή της. Στο κάτω κάτω, η πολιτική έχει κάποιους κανόνες, έχει ιστορική γνώση και συνέχεια και, σε τελική ανάλυση, επηρεάζεται -είτε το θέλει είτε όχι- από μια συνεχή κοινωνική ζύμωση η οποία, ενίοτε, έχει τη δυνατότητα να τη διαμορφώσει.
Τώρα θα ζήσουμε την εποχή των επιχειρηματιών. Ο Ντόναλντ Τραμπ και η παρέα του δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας ότι περάσαμε στην εποχή διοίκησης των χωρών και του κόσμου από τους δισεκατομμυριούχους που θέλουν να επιβάλουν το δικό τους τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς στο παγκόσμιο πολιτικό σύστημα. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Η αφθάδεια του χρήματος η οποία -κατά την αντίληψή τους- λύνει όλα τα προβλήματα. «Θα διώξει τους Παλαιστίνιους και θα αναλάβει τη Γάζα για να την κάνει Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής», «θα αγοράσει τη Γροιλανδία», «θα επιβάλει δασμούς όπου του κατέβει»… Αυτά όλα δεν είναι πολιτική. Είναι καπρίτσια μιας τάξης ανθρώπων που έμαθε να βλέπει τους πάντες και τα πάντα σαν επιχειρηματική δραστηριότητα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν αριθμοί. Δεν υπάρχει Ιστορία, υπάρχουν αυτοί. Δεν υπάρχουν κανόνες, υπάρχει μόνο η δύναμη αυτού που πληρώνει. Κι αν ελέγχεται κάπου το πολιτικό σύστημα, είναι που έδωσε τη δυνατότητα σε μια δράκα ανθρώπων να αποκτήσουν τόση δύναμη που να μετατρέπουν τον ανθρώπινο πολιτισμό σε μια παράσταση τσίρκου με ημερομηνία λήξης.
Πολύ την αμφισβητήσαμε την πολιτική. Κι όχι άδικα. Σύντομα όμως θα αντιληφθούμε ότι θα μπορούσαμε να την κάνουμε καλύτερη αν κι εμείς γινόμασταν καλύτεροι. Κι όχι να καταλήξουμε στα χέρια αδίστακτων δισεκατομμυριούχων που δεν τό ‘χουν σε τίποτα να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο. Έτσι, για το χάζι τους…