Πάλι, ξανά, στο ίδιο άθλιο έργο, θεατές. Ένα νέο φρικτό οικογενειακό έγκλημα. Πατέρας σκότωσε τον γιο και τη σύζυγο του. Γλίτωσε ευτυχώς το ένα παιδί. Το ονομάσαμε οικογενειακή τραγωδία. Τραγωδία ονομάσαμε και την αυτοχειρία του 16χρονου Στυλιανού. Τραγωδία ονομάζουμε σωρεία παρόμοιων περιστατικών που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας ακριβώς γιατί καταλήγουν στο χείριστο αποτέλεσμα. Ε λοιπόν, δεν πρόκειται για οικογενειακές τραγωδίες. Για τραγωδία του συστήματος πρόκειται.
Την οικογένεια αυτή την παρακολουθούσε υποτίθεται το Γραφείο Κοινωνικής Ευημερίας και τον πατέρα τον παρακολουθούσε ψυχίατρος. Την οικογένεια του μικρού Στυλιανού «παρακολουθούσε» και πάλι το Γραφείο Κοινωνικής Ευημερίας και γνώστες της κακοποίησης και των άθλιων συνθηκών ζωής ήταν η Αστυνομία, το σχολείο, η κοινότητα, η εκκλησία, όλοι… Ο πατέρας-δολοφόνος υπήρξε και κατά το παρελθόν δολοφόνος ενός δεκάχρονου κοριτσιού. Ο μικρός Στυλιανός είχε αποπειραθεί και προηγουμένως να θέσει τέρμα στη ζωή του. Όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες γνώριζαν για αυτά που αναφέρω. Όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες γνωρίζουν πόσες χιλιάδες οικογένειες και άτομα ζουν καθημερινά ένα εφιάλτη λόγω ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικής βίας, ψυχολογικών προβλημάτων και οικονομικής ανέχειας. Μα η αποτελεσματικότητα των πράξεων τους κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Και επειδή δεν θέλω να μηδενίζω τα πάντα, να αναφέρω ότι προφανώς ένας λόγος της αποτυχίας, είναι η υποστελέχωση του Γραφείου Ευημερίας. Όμως, πότε το μάθαμε αυτό; Όταν μετά τον θάνατο του Στυλιανού και το πόρισμα καταπέλτης της Επιτρόπου Διοικήσεως, οι εργαζόμενοι του Γραφείου Ευημερίας, έκαναν απεργία για να υπερασπιστούν τους εμπλεκόμενους συναδέλφους τους με το επιχείρημα ότι φταίει η υποστελέχωση. Κανείς πιο πριν ή ακόμη και τώρα δεν έκανε απεργία για να βροντοφωνάξει ότι η υπηρεσία τους δεν επαρκή για να διαφυλάξει τις ζωές όλων αυτών των παιδιών και των συνανθρώπων μας που ανεβαίνουν καθημερινά το δικό τους Γολγοθά.
Ο πατέρας αυτός νοσηλεύτηκε για κάποια χρόνια (μετά την πρώτη δολοφονία) στο ψυχιατρείο Αθαλάσσας. Έχετε δει ποτέ πως είναι το μοναδικό ψυχιατρείο που έχει αυτό το κράτος; Όσοι το έχουν δει, έχουν φρίξει. Υποστελεχωμένο επίσης, στοιβαγμένοι ασθενείς και παιδιά, σε ένα κτήριο πεπαλαιωμένο και διαλυμένο. Ξέρετε από πότε συζητείται η ανάγκη αναβάθμισης του εν λόγω ψυχιατρείου; Από το 1993. Ξέρετε τί δήλωνε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης το 2017, με εκείνο το γεμάτο στόμφο ύφος; «έδωσα οδηγίες για να δρομολογηθεί με την απαιτούμενη ταχύτητα η οποιαδήποτε απόφαση χρειάζεται για την κατασκευή νέου ψυχιατρικού νοσοκομείου στη χώρα μας, εντός μιας τριετίας». Και πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε, χωρίς καν να τοποθετηθεί έστω και ένα τουβλάκι.
Που είναι το κράτος Πρόνοιας; Που είναι οι υπηρεσίες εκείνες που να στηρίζουν πραγματικά τους συνανθρώπους μας αυτούς που δεν στάθηκαν τυχεροί σε αυτή τη ζωή; Που είναι το κράτος Πρόνοιας που να λειτουργεί προληπτικά, να σώζει ζωές και ψυχές αλλά και να τους δίνει την ευκαιρία για ένα νέο, υγιές ξεκίνημα στη ζωή τους; Αυτή τη στιγμή έχουμε εκατοντάδες νέους, άνεργους ψυχολόγους και κοινωνιολόγους που θα μπορούσαν να προσφέρουν σωτήριες υπηρεσίες. Η κυβέρνηση θα απαντήσει ότι δεν υπάρχει οικονομική ευχέρεια πρόσληψης τους. Η απάντηση είναι ότι στοιχίζουν πολύ περισσότερο στο κράτος, όλες αυτές οι περιπτώσεις ανθρώπων που δεν τους βοηθούν να ορθοποδήσουν με αποτέλεσμα να χρειάζονται εφ΄όρου ζωής οικονομική στήριξη ή να καταλήγουν στη φυλακή ή να γίνονται χρήστες ναρκωτικών.
Υπάρχουν πολλά άλλα που θα μπορούσα να καταγράψω τώρα. Όμως, σταματώ εδώ γνωρίζοντας ότι λύσεις και προτάσεις απλές και δοκιμασμένες υπάρχουν ένα σωρό. Αυτό που υπολείπεται είναι η πολιτική βούληση, η ενσυναίσθηση και η ευαισθησία. Και αυτή ακριβώς είναι η τραγωδία του συστήματος μας.
