Αφορμή γ’ αυτό το άρθρο υπήρξε το καινούργιο περιστατικό που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας το βράδυ της περασμένης Δευτέρας στο χώρο των καφετεριών των Φοινικούδων της Λάρνακας όταν μια εφτάχρονη συμπατριώτισσά μας διαφεύγοντας σε δευτερόλεπτα της προσοχής της μάνας της έτρεξε έξω στο δρόμο όπου εν συνεχεία ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα ενός γέρου με νοητική στέρηση ακολουθώντας τον με το πρόσχημα να την πάρει να παίξει μ’ άλλα κορίτσια.
Για μισή ώρα περίπου η κορούλα της ήταν εξαφανισμένη, μέχρι που ευτυχώς εντοπίστηκε από τους θαμώνες σώα και αβλαβής. Στην πορεία μάθαμε πώς ο ίδιος άντρας προχωρημένης ηλικίας είχε προσεγγίσει και αρπάξει ξανά άλλο κοριτσάκι. Το γεγονός ότι ο εν λόγω έχει νοητικό πρόβλημα δεν απαλλάσσει το κράτος από τις ευθύνες του. Υπάρχουν συγκεκριμένα ιδρύματα και ειδικευμένο ιατρικό προσωπικό ούτως ώστε να περιοριστούν ή αν είναι δυνατό να σταματήσουν οι όποιοι κίνδυνοι απειλούν παιδικές ζωές. Εάν δεν ήταν αυτός θα ήταν κάποιος άλλος με «σώας τας φρένας». Λέμε τώρα. Το ίδιο και το αυτό.
Είναι τραγικό πώς τους καιρούς που διανύουμε οι αρπαγές παιδιών, η παιδοφιλία και οι παιδοβιασμοί βρίσκονται δυστυχώς σε μεγάλη έξαρση και σε παγκόσμιο επίπεδο, πράγμα το οποίο θα πρέπει να προβληματίσει άπαντες.
Τότε τι πρέπει να γίνει; Τι μπορείτε να κάνετε για να προστατεύσετε τα παιδιά, είτε είναι δικά σας είτε όχι;
Τον ένοχο με τέτοια διαστροφική συμπεριφορά πρέπει να τον «γνωρίσεις» ώστε να είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις τέτοιας φύσεως καταστάσεις πόσο μάλλον να καταφέρεις να τις αποτρέψεις. Πώς όμως; Υπάρχουν οι ειδικοί παιδοψυχολόγοι τους οποίους μπορείς, ειδικά ως γονιός, να συμβουλευτείς. Επίσης, στο διαδίκτυο υπάρχουν δεκάδες πληροφορίες -φτάνει να είναι έγκυρες- για το πώς δρουν οι παιδεραστές και πώς καταλαβαίνουμε ένα μωρό που βίωσε ή αντιμετώπισε τον απόλυτο εφιάλτη.
Αξίζει να σημειωθεί πώς την Κύπρο τα περιστατικά με βιασμούς παιδιών είναι πολύ περισσότερα απ’ όσο φαντάζεται ο κοινός νους. Αναρωτηθήκατε ποτέ μέχρι πού φτάνει ο αριθμός των παιδεραστών, δηλ. των πατεράδων, θείων, πατριών, γειτόνων κ.ά. οι οποίοι είναι έγκλειστοι στις φυλακές του νησιού μας με όλες τις ανέσεις τους; Τις πλείστες των περιπτώσεων οι βιασμοί είναι αιμομικτικοί. Κάποιοι εξ αυτών λοιπόν καταδικάστηκαν για το άρρωστο έγκλημά τους και αρκετοί άλλοι λόγω του «κρυφού» πλαισίου τέτοιας αποτρόπαιας συμπεριφοράς δεν καταγγέλθηκαν ποτέ και μάλιστα με τα θύματά τους να υποφέρουν ψυχικώς για ολόκληρη τη ζωή τους.
Οι ποινές είναι χάδι..
Ο βιαστής παιδιών όταν βγει από τη φυλακή θα βιάσει ξανά. Οι πιθανότητες να μην το πράξει είναι μηδαμινές.
Τέλος, ο ρόλος της αστυνομίας θεωρώ πώς είναι πολύ σημαντικός. Για παράδειγμα σε πολυσύχναστες περιοχές της Κύπρου οφείλει να περιπολεί επί μονίμου βάσεως, κάποιες φορές αν είναι δυνατό και χωρίς πολιτική περιβολή. Διότι ο επίδοξος παιδεραστής θα φοβηθεί ευκολότερα στη θέα της στολής και ιδιαίτερα όταν οι επισκέψεις των μελών της αστυνομικής δύναμης είναι πολύ συχνές.
Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν άμεσα από το κράτος και την πολιτεία είναι διάφορα. Εδώ γίνονται απλές εισηγήσεις. Στο χέρι των ιθυνόντων βρίσκονται οι τύχες των παιδιών μας.
Από κει και πέρα, μέσω αυτού του άρθρου απευθύνω έκκληση προς τους γονείς, προς τους εκπαιδευτικούς και προς πάσα κατεύθυνση να μιλούν χωρίς αναστολές στα παιδιά, να τους εξηγούν με τον τρόπο τους για τέτοιας φύσεως ζητήματα και με πάσα υπευθυνότητα.
Δεν υπάρχει ντροπή, υπάρχει όμως ανευθυνότητα.
Το να σκοτώσεις τη ψυχή ενός παιδιού είναι αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο έγκλημα του κόσμου.
