Ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις προσλαμβάνει το φαινόμενο της απαγωγής ανήλικων παιδιών, από γονείς που είναι υπήκοοι τρίτων χωρών. Πιο συγκλονιστική ενδεχομένως η περίπτωση της Χρυστάλλας Παναγιώτου. Δεν ξέρει εαν τα δυο της παιδάκια βρίσκονται εν ζωή, καθώς απήχθησαν πριν από 4 χρόνια από τον πατέρα τους, με καταγωγή από την Συρία.
"Θέλουμε τα παιδιά μας εχτές. Δεν έχω νέα για τα παιδιά μου, πρέπει να μάθω Αραβικά αν θα έρθουν σώα και αβλαβή, αυτή τη στιγμή δεν ξέρω που βρίσκονται" δηλώνει.
Το δικό της Γολγοθά βιώνει και η Λέσλυ Βαρσανίδου, της οποίας το παιδί απήχθη στο Λίβανο. Η κυρία Βαρσανίδου με τις δικές τις προσπάθειες εδώ και δυο χρόνια κέρδισε υπόθεση σε δικαστήριο του Λιβάνου για επιστροφή του παιδιού της, αλλά η απόφαση δεν εκτελείται.
"Να βρεθεί μια λύση να εκτελεστούν οι αποφάσεις οι οποίες ζητούν την άμεση παράδοση του παιδιού στην Κύπρο. Αδρανούμε εδώ και 2 χρόνια έκανα υπομονή και τα κατάφερα".
Το θέμα συζητείται εδώ και τέσσερα χρόνια στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το Υπουργείο Εξωτερικών που είναι το αρμόδιο για τη σύσταση επιτροπής καθοδήγησης θυμάτων, και συντονίζει τις υπηρεσίες, φαίνεται να μην μπορεί να αντεπεξέλθει.
"Δεν έχει δημιουργηθεί επιτροπή ούτε εγχειρίδιο απουσίαζε και το Υπ Δικαιοσύνης, που αν ήταν θα είχαμε μια πλήρη εικόνα της κατάστασης".
Συγκεκριμένα το 2015 υπήρξαν 24 υποθέσεις ενώ το 2016 καταγράφηκαν συνολικά 29 υποθέσεις.Σε κάποιες από αυτές, ο ένας γονέας έδωσε τη συγκατάθεση του, όπως το παιδί μεταβεί με τον άλλο γονέα στο εξωτερικό.Ωστόσο, η επιστροφή, δεν έγινε ποτέ.Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, το παιδί απήχθη. Στις πλείστες υποθέσεις, η διαφυγή, έγινε μέσω κατεχομένων.
