Πέρασαν 50 ημέρες καραντίνας, και έμειναν ακόμη 7. Με τον καθένα να προγραμματίζει την επόμενη μέρα της άρσης των περιορισμών και τους περισσότερους να σκέφτονται μόνο την αντάμωση με την οικογένεια.
“Έχω τα αδέλφια μου στη Λεμεσό, θέλω να περάσω να τα δω. Βασικά να δω την οικογένεια μου.”
“Να δω τους γονείς μου.”
“Να δω τον γιο μου που είναι στην Λεμεσό, έχει πάνω από δύο μήνες να τον δω. Μου έλειψε πάρα πολύ.”
Κάποιοι άλλοι περιμένουν με ανυπομονησία την άρση των μέτρων, για να μην χρειαστεί να στερηθούν στιγμές που λόγω καραντίνας στερήθηκαν.
“Ήταν άρρωστη η αδελφή μου στην Πάφο. Δεν κατάφερα να πάω να την δω.”
“Τα γενέθλια της κόρης μου, τα στερηθήκαμε.”
“Είχαμε γiορτές, και δεν μπορέσαμε να φέρουμε τα παιδιά μας.”
Στην εξίσωση πέραν από τους συγγενείς, μπαίνουν οι φίλοι, με κάποιους να έχουν ήδη σχεδιάσει την πρώτη μέρα μετά το κέρφιου.
