του Γιώργου Χρυσάνθου
Μια απλή βόλτα στη γειτονιά για τον οποιονδήποτε, ολόκληρος αγώνας μετ΄ εμποδίων με κίνδυνο της σωματική του ακεραιότητα, για έναν άνθρωπο σε τροχοκάθισμα.
Και όλα αυτά, με την ευθύνη όλων. Της πολιτείας για τις ελάχιστες υποδομές και όλων εμάς για την λάθος νοοτροπία.
Η Τούλλα Καραζιά μας έδωσε χθες το απόγευμα την ευκαιρία να δούμε από κοντά αυτό που η ίδια βιώνει καθημερινά.
Τα πεζοδρόμια στις γειτονιές γεμάτα αυτοκίνητα. Kαι όπου δεν υπήρχαν αυτοκίνητα υπήρχαν φυτά.
Ότι μπορεί να περάσει από το μυαλό για να μην έχει την ευκαιρία ένας άνθρωπος σε τροχοκάθισμα να κινηθεί με ασφάλεια στο… κατά τα άλλα δημόσιο πεζοδρόμιο.
Από την γειτονιά της κ.Τούλλας βρεθήκαμε στον κεντρικό δρόμο Λεωφόρος Αθαλάσσας.
Εκεί όπου υπήρχαν πεζοδρόμια σε αυτά υπήρχαν αυτοκίνητα. Έξω από κάθε πολυκατοικία, έξω από κάθε κατάστημα, έξω επιχειρήσεις που βρίσκονται μερικά μέτρα ακόμη και από το Υπουργείο Δικαιοσύνης!
Ο κίνδυνος ευδιάκριτος σε κάθε σημείο του δρόμου. Οι περισσότεροι οδηγοί προσεκτικοί όταν μας έβλεπαν. Υπήρχαν όμως και οι βιαστικοί, αυτοί που μιλούσαν στο κινητό τηλέφωνο και αυτοί που έψαχναν τον τρόπο να κερδίσουν πέντε μέτρα στον δρόμο.
Σε κάποια φάση έπρεπε να διασχίσουμε τη λεωφόρο για να επιστρέψουμε. Και αφού δεν βρήκαμε διάβαση πεζών σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων, σταματήσαμε την τροχαία κίνηση. Δεν ξέρω πως θα το έκανε αυτό η κ.Τούλλα αν ήταν μόνη.
Η επιστροφή στη γειτονιά από τον πίσω δρόμο, είχε τις δικές τις εκπλήξεις. Πέραν από τα δεκάδες αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, αυτή τη φορά βρήκαμε και σκουπιδότοπους.
Ζήσαμε επίσης από κοντά τον κίνδυνο σε μια διάβαση πεζών. Αφού πρώτα πέρασε από μπροστά μας μια βιαστική κυρία λες και είμασταν αόρατοι, στην συνέχεια ψάχναμε να βρούμε τρόπο να βγει στο πεζοδρόμιο η κ.Τούλλα. Με πιο τρόπο όμως, αφού το κενό ανάμεσα στη διάβαση και το πεζοδρόμιο δεν το επέτρεπε.
Φτάνοντας μετά από ώρα πίσω στο σπίτι, κοντοσταθήκαμε για να μας πει μερικά λόγια. Και αν δεν αγγίζει αυτούς που πρέπει η εικόνα, ας ακούσουν τουλάχιστον την έκκληση της. Όπως μας είπε φεύγοντας, δεν ζητά τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο. Αξιοπρέπεια και αλλαγή νοοτροπίας από τον κάθε ένα από εμάς.
