Ένας εμβληματικός καλλιτέχνης, ο ποιητής του χρωστήρα, ο ζωγράφος που γιόρτασε την ελληνική καθημερινότητα, την παράδοση και τη ζωή. Αλέκος Φασιανός.
Διαβάστε επίσης: ΒΙΝΤΕΟ: Καίγεται το σπίτι του στο Λος Άντζελες και διασώζει…πίνακα του Φασιανού
«Πολλές φορές ακούς τον ήχο της γραμμής του μολυβιού. Εσείς τον ακούτε τον ήχο της γραμμής; Είναι όπως οι φωνές των δελφινιών, κάτι τέτοιο, που δεν τις ακούνε όλοι.»
Θα γεννηθεί στην Αθήνα, στις 13 Δεκεμβρίου 1935. Ο πατέρας του μουσικός, η μητέρα του φιλόλογος και ο παππούς του ιερέας. Από αυτούς θα μαζέψει τα στοιχεία που θα ορίσουν αργότερα την τέχνη του, μια τέχνη που από παιδί ήξερε ότι κρύβει μέσα του, από μικρός ήθελε να γίνει ζωγράφος.
Θα ζήσει τα παιδικά του χρόνια στην κατοχή.

Θα σπουδάσει βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Όπως ο ίδιος θα έλεγε, ο Μόραλης θα είχε επιρροή επάνω του τόσο σαν καλλιτέχνης όσο και ως άνθρωπος.
Θα μετέφραζε τα πάντα γύρω του σε έμπνευση μέχρι τη στιγμή που θα αποτύπωνε την εικόνα του ποδηλάτη, του πρώτου του ποδηλάτη…
«Έβλεπα εγώ τους άλλους τους νέους ντυμένους με τα καλά τους να περνάνε μπροστά μου κι ήταν αυτό το πρώτο βίωμα, η πρώτη εντύπωση, περνούσε σαν ένας Πήγασος, μου φαινόταν πραγματικά ένα άλογο, έτσι καλπάζον και από εκεί νομίζω ξεκίνησε αυτή η ιδέα που είχα του ποδηλάτου, του αιώνιου ποδηλάτου, όπως μου έλεγε και ο Εμπειρίκος μετέπειτα, ζωγράφιζε παιδί μου αενάως ποδηλάτες.»

Έτσι κι έκανε… Τρία βασικά στοιχεία έμειναν αναλλοίωτα στην πορεία του, ο άνθρωπος, ο ποδηλάτης ή ο καπνιστής, η φύση και το περιβάλλον. Στα έργα του θα εντάσσει αρχαιοελληνικές μορφές με έντονα περιγράμματα και κίνηση. Ποδηλάτες, ζευγάρια και στιγμές μιας καθημερινής ζωής.
«Το περίεργο είναι ότι ενώ εγώ δεν τηρούσα τις αναλογίες τις πραγματικές, νόμιζα ότι έκανα την πραγματικότητα, με το κεφάλι όπως πρέπει. Εκ των υστέρων βέβαια υπάρχει μια παραμόρφωση, η παραμόρφωση αυτή όμως είναι μέσα στην κίνηση, δεν ενοχλεί.»
Και κάπως έτσι, ο Φασιανός θα διαμορφώσει το δικό του προσωπικό στυλ, εκείνο που θα γινόταν πλέον η υπογραφή του.
«Από εκεί και πέρα ελευθερώθηκα τελείως στη ζωγραφική γι’ αυτό και για εμένα έχει σημασία αυτός ο πρώτος ποδηλάτης και τον έχω πάντα μαζί μου, τον πήρα παντού, ακόμα και στο Παρίσι, τον εξέθεσα στην πρώτη μου έκθεση που έκανα εκεί.»
Δεκαετία του ‘60. Λίγο μετά την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα, θα αναζητήσει το φως στην πόλη που το γέννησε, στο Παρίσι. Εκεί θα μείνει τελικά για 35 χρόνια και η τέχνη του θα επηρεαστεί από το μοντέρνο κίνημα.
«Αλλά όντας και ζώντας στο Παρίσι ποτέ δεν έφυγα από το όραμα το αρχικό, της γωνιάς αυτής, της αυλής μου, της γειτονιάς μου που πάντα πηγάζω, γυρίζω δηλαδή σαν πηγή να ξαναβρώ το τρεχούμενο αυτό νερό για να το πιώ.»
Θα υπογράψει περισσότερες από 70 ατομικές εκθέσεις. Θα αναγνωριστεί, θα τιμηθεί και θα αγαπηθεί. Έργα του θα βρίσκονται σε σπίτια, γκαλερί και πινακοθήκες στο παγκόσμιο.

«Είναι ένα μουρμουρητό που ακούω πίσω μου όταν ζωγραφίζω, σαν μουρμουρητό ψάλτου ας πούμε, ένα τέτοιο πράμα ακούω, σαν ρυθμική υπόκρουση ενός ψάλτου, κάποιου η οποία κατά κάποιο τρόπο μου απαγγέλλει αυτό που κάνω. Ακατάληπτο μεν από τους άλλους αλλά καταληπτό από εμένα.»
16 Ιανουαρίου 2022. Ο Αλέκος Φασιανός, θα πετάξει, σαν ένας από τους ποδηλάτες του θαρρείς, θα κρυφτεί πίσω από τον καπνό των καπνιστών του και μέσα από τους πίνακές του, θα παραμένει ανάμεσά μας.
Το 2023, έναν χρόνο μετά το θάνατό του, θα ανοίξει το Μουσείο Αλέκος Φασιανός στο Μεταξουργείο. «Ήθελα ένας χώρος να περιέχει την ψυχή μου, όχι μόνο τα έργα μου. Το μουσείο είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μου», είχε πει…