Όταν, ανήμερα του Β’ γύρου των τελευταίων Προεδρικών Εκλογών, κληθείσα να σχολιάσει τις επικρίσεις που εξαπολύονταν τότε εναντίον του Νίκου Αναστασιάδη, η Καίτη Κληρίδου δήλωνε πως «ο βίος και η πολιτεία του καθενός είναι ανοικτό βιβλίο στην Κύπρο», μη διστάζοντας να έρθει σε ευθεία ρήξη με το πολιτικό τέκνο του πατέρα της.

Όταν, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου των Ευρωεκλογών του 2019, ο Δημοκρατικός Συναγερμός —σε πλήρη συγχορδία με το Προεδρικό— άφηνε σκιές γύρω από την υποψηφιότητα του Νιαζί Κιζιλγιουρέκ, κάνοντας μάλιστα λόγο για «δανεικές ψήφους», η Καίτη Κληρίδου δε δίστασε να διαχωρίσει δημόσια τη θέση της από εκείνη της Πινδάρου, υποστηρίζοντας πως ο πατριωτισμός του κυρίου Κιζιλγιουρέκ και η αγάπη του για ολόκληρη την Κύπρο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και πως «αν εκλεγεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα τοποθετηθεί προς όφελος όλων των Κυπρίων, με αντίληψη των ευαισθησιών και των δύο κοινοτήτων, όπως θα έπρεπε να κάνει ο καθένας από εμάς που επιθυμεί την επανένωση αυτού του τόπου».

Όταν, από καιρού εις καιρόν, το λαϊκό ρεύμα —ακόμη και στελέχη του ΔΗΣΥ— την «πετροβολούσε» για τη δικοινοτική της δράση, τις θέσεις της στο Κυπριακό και τον δημόσιο λόγο της υπέρ της συνεργασίας με τους Τουρκοκυπρίους, εκείνη απαντούσε με μια σιωπή… εκκωφαντική. «Πάντα ένιωθα ότι θα έκανα εκείνο που νόμιζα εγώ σωστό και όχι εκείνο που μου έλεγαν ότι πρέπει να κάνω», είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή της. 

Και αυτό ακριβώς έκανε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της. Εξέφραζε με θάρρος την άποψή της, χωρίς να εγκλωβίζεται σε συνθήματα ώστε να γίνει αρεστή στους πολλούς. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ήρθε ουκ ολίγες φορές σε σύγκρουση με την επίσημη γραμμή του κόμματος που ίδρυσε ο πατέρας της, Γλαύκος Κληρίδης.

Ο επαναπροσεγγιστικός της ακτιβισμός, πέραν από τους πολιτικούς της αντιπάλους, λοιδορήθηκε ακόμη και από στελέχη τους συντηρητικούς του ΔΗΣΥ, αυτούς που υμνούσαν από την μια τον Γλαύκο, και από την άλλη καταλόγιζαν στην Καίτη… μειοδοσία και τουρκοφιλία. Αδιανόητο; Όχι — απλά ενδεικτικό παράδειγμα της πολιτικής ανωριμότητας της μάζας, που αρέσκεται σε εύηχα λόγια και πολιτικά είδωλα. 

Συμφωνούσες ή διαφωνούσες με τις θέσεις της, αυτό που σήμερα οι πλείστοι της αναγνωρίζουν, είναι η καθαρότητα του λόγου της και η τιμιότητα με την οποία πορεύθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της.

Η Καίτη Κληρίδου νικήθηκε από τον καρκίνο, σε μια μάχη που έδωσε επιδεικνύοντας το ίδιο θάρρος και την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία έζησε. Μια ζωή ταυτισμένη με την αγάπη για τον άνθρωπο, τα ζώα και το περιβάλλον. Μια ζωή αφιερωμένη στον αγώνα για την επανένωση της Κύπρου — μια επανένωση που μπορεί να μην αξιώθηκε να δει, αλλά για την οποία πάλεψε με όλο της το είναι.

Αν είναι κάτι που ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει για την Καίτη Κληρίδου, δεν θα είναι για το «βαρύ» επώνυμο που κουβαλούσε, αλλά για τη θρησκευτική ευλάβεια με την οποία «πολεμούσε», έως το τέλος, για τις θέσεις και τα πιστεύω της. 

Αυτοί που σήμερα την υμνούν και με δακρύβρεχτες αναρτήσεις την αποχαιρετούν, πιο ωφέλιμο θα ήταν να της είχαν εκφράσει την εκτίμησή τους όσο αυτή ήταν εν ζωή. Τα εγκώμια μετά θάνατον είναι εκ του περισσού.

Αιώνια της η μνήμη.