Φτάσαμε, λοιπόν, στην εκπνοή κι αυτού του έτους. Ένα 2023 σκληρό, βίαιο. Που, όμως, σε στιγμές, μας καθόρισε και μέσα από την ομορφιά του. Άλλωστε, όλα έχουν δύο όψεις.
Αυτό το έτος, που μοιάζει περισσότερο με αγώνα δρόμου, ξεκίνησε και τελειώνει με αναμετρήσεις: Εκλογικές, κοινωνικές, προσωπικές. Φέτος αναμετρήθηκα με αυτό που είναι πάντα το πιο δύσκολο: τον εαυτό μου. Αναμετρήθηκα με το είναι μου, τα πιστεύω μου, τις αντοχές μου, την πίστη μου, την αγάπη μου και τα όνειρά μου. Αναμετρήθηκα και με τον πόνο, κατάματα. Όπως όλοι.
Αναμετρήθηκα και με την ομορφιά, που καμιά φορά αν δεν είσαι έτοιμος να την αγκαλιάσεις και να την αποδεχθείς, την πνίγεις με αμφισβήτηση. Σ’ αυτήν, όμως, είμαι παντοτινά ευγνώμων αφού μου έμαθε πως το να μεγαλώνω δεν σημαίνει πως μεγαλώνω μόνο μέσα από τα δύσκολα. Μεγαλώνω και μέσα από τα όμορφα, κυρίως.
Αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο για όλους εκείνους τους ανθρώπους εκεί έξω που προσπαθούν, μέσα σ’ αυτή τη συνεχή πάλη σκότους κι ομορφιάς να δώσουν φωνή σε όλα όσα σκέφτονται, αισθάνονται και βιώνουν. Και το 2023 ήταν μια δαιδαλώδης πάλη μεταξύ σκότους και ομορφιάς.
Αυτός ο απολογισμός είναι για εκείνους που φέτος:
- είδαν τη ζωή τους να βομβαρδίζεται
- είδαν τα όνειρά τους να βουλιάζουν ή να γίνονται στάχτη
- ένιωσαν ή τους έκαναν να πιστέψουν πως είναι ανεπαρκείς
- κράτησαν το αίμα των παιδιών τους στα χέρια τους
- κανονικοποίησαν τον θάνατο μέσα από μια οθόνη
- σε -άλλη- μία κρίση πανικού τους δίστασαν να αρθρώσουν το “χρειάζομαι βοήθεια” (και όχι επειδή δεν ήθελαν, αλλά φτιάξαμε αυτόν τον κόσμο με ταμπέλες και συντηρούμε την ψευδαίσθηση πως θα διαρκέσει αν τις φοράμε στους ανθρώπους)
- έφτασαν κοντά στο να τα παρατήσουν ή παραιτήθηκαν
- δεν είχαν μια αγκαλιά να κρυφτούν όταν όλα γύρω τους γκρεμίζονταν
- τους επιβλήθηκε το αντίο και η απώλεια
- τους πρόδωσαν
- πάλεψαν για να είναι υγιείς
- ένιωσαν χαμένοι και δίχως πυξίδα, σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται
- δείλιασαν και δεν ρίσκαραν
- οι άνθρωποί τους επέλεξαν αντί το χάδι το μαχαίρι
Αυτός ο απολογισμός είναι για εκείνους που φέτος:
- είδαν τη ζωή τους να ανθίζει, ξανά
- είδαν τα όνειρά τους να πραγματοποιούνται
- αισθάνθηκαν αρκετοί
- κράτησαν στα χέρια τους τα παιδιά τους
- κανονικοποίησαν τη ζωή μέσα από μια οθόνη
- άρθρωσαν χωρίς δισταγμό, δυνατά και με περηφάνια το “χρειάζομαι βοήθεια”, κόντρα σε δήθεν κοινωνικά “κανονικά” καλούπια
- συνέχισαν ακόμη κι όταν έπεσαν και πέρασαν γραμμή τερματισμού με όλο το κόστος
- είχαν μια ζεστή, αληθινή αγκαλιά να τους κρύψει όταν όλα γκρεμίζονταν
- είπαν το αντίο ακόμη κι αν πονούσε ή φώναξαν το μείνε και πάλεψαν γι’ αυτό
- τους πίστεψαν
- ήταν υγιείς
- ένιωσαν πως βρήκαν τον σκοπό τους, το λιμάνι τους και την πυξίδα τους σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται
- ρίσκαραν -κι ας μην τους βγήκε-
- οι άνθρωποί τους επέλεξαν το χάδι ακόμη και στις πληγές τους
Δεν είναι τίποτα δεδομένο σε αυτή τη ζωή. Οι άνθρωποι δεν γεννιόμαστε για να εμπίπτουμε σε κατηγορίες. Είμαστε σε στιγμές όλα και σε άλλες στιγμές τίποτα. Είμαστε φτιαγμένοι για να αντέχουμε, αλλά και για να βάζουμε όριο ώστε να μπορούμε να αντέχουμε.
Αν το 2023 χωρούσε σε μία μόνο λέξη θα ήταν το ρήμα “μεγαλώνω”. Μες το 2023, λοιπόν, μεγάλωσα. Συνειδητοποιώντας για άλλη μια φορά πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ακόμη κι όσα μας έμαθαν μεγαλώνοντας, πως οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι μόνο για να αγαπάμε, και τελικά από ανθρώπινα χέρια ξεσπά τραγωδία, πόνος, θυμός και οδυρμός. Αλλά ακόμη κι αυτό που μας εμπέδωσαν μεγαλώνοντας “πως η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει”, ίσως τελικά και να μήν είναι απόλυτο. Η καρδιά ψηλώνει κι όταν γελά κι όταν χαίρεται. Κι αυτή θα έπρεπε να ήταν κατά κάποιον τρόπο η νόρμα.
Αν φέτος ξορκίσατε κι εσείς με δάκρυα όλα σας τα πάθη μπροστά στα βουνά που βρήκατε και στις πληγές σας, να νιώθετε περήφανοι.
Αν φέτος κι εσείς γελάσατε με τη ψυχή σας και μες το χαμόγελο βαφτίσατε την ευτυχία σας, να νιώθετε ευγνώμονες.
Αν φέτος πιστέψατε κάπου αλλά απογοητευτήκατε, και τελικά συνεχίζετε να πιστεύετε μήπως και καταφέρετε να αποδείξετε πως το καλό θα νικάει στο τέλος, να νιώθετε περήφανοι.
Στον μεγάλο αποχαιρετισμό, στέκομαι απέναντι στο 2023 που με μεγάλωσε κι αισθάνομαι περήφανη και ευγνώμον. Αν θα μπορούσε να είναι καλύτερο; Σαφώς. Αν θα μπορούσε να είναι χειρότερο; Σαφώς. Ήταν, όμως, αυτό που ήταν και αυτό που μπορεί από εδώ και πέρα να γίνει καλύτερο ή και χειρότερο είμαστε μόνο εμείς.
Αν πρέπει να ευχηθώ κάτι για το 2024, που το έχω προσωπικά ανάγκη και πιστεύω πως τελικά όλοι μας: Να πάθουμε αγάπη.
Να θυμηθούμε και να υπενθυμίσουμε τους εαυτούς μας πως απ’ το φως γεννιόμαστε, στο φως βαδίζουμε και προς αυτό κατευθυνόμαστε. Ελευθερία χρειαζόμαστε, μέσα μας και γύρω μας. Και σίγουρα με σφαίρα κανείς δεν έφτασε ποτέ σ’ αυτήν.
Ονομαζόμαστε άνθρωποι και το βασικό συστατικό μας είναι η αγάπη. Απ’ αυτήν γεννιόμαστε εξάλλου, απ’ αυτήν πλαθόμαστε και σ’ αυτήν χρωστάμε όσα όμορφα μας σμιλεύουν για πάντα.
Ας πάθουμε μόνο αγάπη το 2024. Μπας και επιστρέψουμε στην τρυφερότητά μας. Αυτή που μόνο μπορεί να σώσει εμάς και τον κόσμο μας.
Καλό νέο έτος σε όλες και όλους, με σοφές επιλογές και ρίσκα!
**Καθώς διαβάζετε αυτόν τον απολογισμό ακούστε το τραγούδι “Του Χρόνου” από Κωστή Μαραβέγια .
