Η Κάτια Χριστοδούλου, εργάζεται επί σειρά ετών ως φωτορεπόρτερ στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων. Η δουλειά της απαιτεί την κάλυψη γεγονότων που συμβαίνουν στην Κύπρο και όχι μόνο. Ένα από αυτά τα γεγονότα που κλήθηκε να καταγράψει με την φωτογραφική της μηχανή είναι και η φονική έκρηξη στη Ναυτική Βάση "Ευάγγελος Φλωράκης" στο Μαρί.
Οκτώ χρόνια μετά, η Κάτια Χριστοδούλου μιλά στο AlphaNews.live για την τραγική εκείνη ημέρα και περιγράφει τις δύσκολες ώρες που ένας φωτορεπόρτερ καλείται να διαχειριστεί τέτοιες αποκαρδιωτικές καταστάσεις, για να μπορέσει να αποτυπώσει όλα όσα βλέπει μέσα από τον φακό.
Την 11η Ιουλίου 2011 η Κάτια βρισκόταν στο σπίτι της, όταν τα ξημερώματα ένα τηλεφώνημα την έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι της και να τρέξει στη ναυτική βάση στο Μαρί. Δεν ήξερε όμως τι θα αντίκριζε μπροστά του με το που θα έφτανε εκεί.
«Κοιμόμουν. Με πήρε τηλέφωνο ο Αρχισυντάκτης μου και με ξύπνησε λέγοντάς μου ότι έγινε μία έκρηξη στην περιοχή του Μαρί και έπρεπε να πάω. Πήρα τον εξοπλισμό μου και απλά ήξερα ότι πάω στο Μαρί. Δεν ήξερα τι ακριβώς είχε συμβεί. Ήταν για όλους κάτι άγνωστο. Κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε πραγματικά.»
Η Κάτια οδήγησε από τη Λευκωσία μέχρι το Μαρί και η εικόνα που αντίκρισε μόλις πλησίασε τη βάση ήταν αποκαρδιωτική.
«Ήταν μια θολούρα από τους καπνούς. Στο δρόμο υπήρχαν διάφορα αντικείμενα που εκτινάχθηκαν από την έκρηξη. Πυροσβεστική, Αστυνομία, στρατιώτες και ασθενοφόρα. Ήταν ήδη καμένα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν όλα αυτά που έβλεπα μπροστά μου. Ήταν μία κατάσταση αλλοφροσύνης.»
Σε κάποια στιγμή είδε τα σεντόνια που είχαν απλωθεί πάνω από τις σορούς των άτυχων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους. Και τότε κατάλαβε τι συνέβαινε.
"Ανεβήκαμε σε ένα χώρο λίγο ψηλά, πάνω από τον αυτοκινητόδρομο, όπου πλέον μπορούσαμε να αντικρύσουμε ανθρώπους οι οποίοι ήταν νεκροί. Τα πτώματα τους ήταν διαμελισμένα."
Η Κάτια έβλεπε μπροστά της, ένα από τα χειρότερα γεγονότα που βίωσε μέχρι σήμερα ως φωτορεπόρτερ. Εξήγησε όμως, πως κατάφερε να συγκρατήσει τα συναισθήματά της, για να μπορέσει να κάνει τη δουλειά της.
«Δουλεύω σαν φωτορεπόρτερ πάνω από 30 χρόνια. Μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στον Πεδιαίο το 1988, η έκρηξη στο Μαρί ήταν ότι χειρότερο έχω δει όσο εργάζομαι ως φωτορεπόρτερ. Τις πρώτες ώρες που ήμασταν εκεί, επικρατούσε ένα χάος. Πάντα προσπαθώ να είμαι επαγγελματίας στη δουλειά μου. Όσο μπορώ καλύτερα να αποτυπώσω εκείνο που βλέπω.»
«Ήταν τόσο συνεχόμενα τα γεγονότα, που δεν μπορούσες να κάνεις επαναπροσδιορισμό του τι ένιωθες. Μετά την 11 Ιουλίου ακολούθησαν οι κηδείες των θυμάτων. Έπρεπε να ήσουν πολύ δυνατός».
Η Κάτια, ένιωθε το φόβο μέσα της με το που έφτασε στη βάση στο Μαρί. Όμως εξήγησε πως ο φόβος της μετριάστηκε απέναντι στον επαγγελματισμό της και στην αποστολή που έπρεπε να φέρει εις πέρας.
«Καμιά φορά ενεργούμε, χωρίς να σκεφτούμε ότι μπορεί να συμβεί σε εμάς κάτι κακό. Πηγαίνοντας σε μία τέτοια κατάσταση πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Πολλές φορές δεν δίνουμε σημασία στο φόβο, αλλά δεν ξέρεις ανά πάσα στιγμή τι μπορεί να συμβεί. Εκείνη την ώρα όμως που θέλεις να κάνεις τη δουλειά σου, ακόμη κι αν νιώθεις το φόβο, δεν σκέφτεσαι τους κινδύνους που υπάρχουν γύρω σου.»
«Έκλαψα στις κηδείες των θυμάτων»
Μετά την έκρηξη στο Μαρί, η Κάτια κλήθηκε να καλύψει τις κηδείες των θυμάτων που έχασαν τη ζωή τους τόσο άδικα. Εξήγησε πόση θλίψη ένιωθε, γιατί όπως είπε είναι τραγικές καταστάσεις και μπορεί να μην είναι δικός σου ο άνθρωπος που σκοτώθηκε, εντούτοις δεν παύει να είναι άνθρωπος.
«Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να μην δακρύσεις. Έκλαψα στις κηδείες των θυμάτων. Ήταν πολύ έντονα τα συναισθήματα. Βλέποντας τον πόνο στα μάτια των οικογενειών των θυμάτων. Αναγκαστικά πρέπει να είσαι δυνατός. Θυμώνεις… Πολλές φορές θυμώνεις. Με τις καταστάσεις που μπορεί να βιώσεις. Και αναρωτιέσαι. Γιατί να γίνει κάτι τέτοιο; Γιατί να χαθούν τόσες ψυχές;»
