Του Γιώργου Χρυσάνθου
Καραβάνια ψυχών! Χιλιάδες άνθρωποι γυρεύουν να ξαποστάσουν από τη φρίκη του πολέμου. Ο ανταποκριτής του Alpha Γιώργος Χρυσάνθου με τον κινηματογραφιστή Ιον Μπαρσαν καταγράφουν λεπτό προς λεπτό, την εικόνα της προσφυγικής κρίσης που ξετυλίγεται στα σύνορα Ουκρανίας – Ρουμανίας.
Πρωινό Παρασκευής και μόλις έχουμε φτάσει εδώ στα σύνορα Ρουμανίας – Ουκρανίας στην περιοχή Σιρέτ. Μοναδικός στόχος των προσφύγων…να κερδίσουν τη ζωή τους. Με μια βαλίτσα και τα παιδιά στο χέρι έχουν φύγει με στόχο να βρουν ασφαλές καταφύγιο.
"Με λένε Άνια...είμαστε από την πόλη Νικολάγιεβ, αυτή τη στιγμή ήρθαμε στην Ρουμανία αλλά η οικογένεια έμεινε εκεί πίσω. Πέφτουν βόμβες πολλές στην πόλη, διαλύθηκαν πάρα πολλά σπίτια, ευτυχώς που καταφέραμε και ξεφύγαμε."
Αυτή η οικογένεια δεν έχει που να μείνει και θα φιλοξενηθεί απόψε εδώ στα αντίσκηνα.
Αμέτρητα αντίσκηνα, γεμίζουν με γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους. Το κρύο τρυπάει το σώμα τους αλλά πιο πολύ την ψυχή τους που έμεινε μισή. Η άλλη μισή στις κατεστραμμένες πλέον γειτονιές τους.
"Είμαι από την πόλη που ονομάζεται Τσερνοβτσι, είναι 30 χιλιόμετρα από εδώ. Βομβαρδίζουν τις άλλες περιοχές, εδώ στα σύνορα είναι ησυχία, αλλά έρχονται συνέχεια οι πρόσφυγες. Όλοι όσοι περνούν εδώ σέβονται πάρα πολύ την συμπεριφορά της ρουμανικής κυβέρνησης και του κόσμου της Ρουμανίας γιατί συμπεριφέρονται πάρα πολύ καλά σε εμάς, μας δίνουν φαγητό."
"Δέχονται τον κόσμο μας, δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα ισχύει η κατάσταση του πολέμου αλλά όλοι είναι μέσα σε πανικό. Πολλοί γνωστοί δικοί μας είναι εδώ στη Ρουμανία, πήγαν και στην Πολωνία και στην Γαλλία και δεν ξέρω αν θα επιστρέψουν πίσω αλλά η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή."
"Θα το δούμε. Πολύς κόσμος στην πόλη μας ήρθε από το Χάρκοβο που είναι κατεστραμμένο, τα σπίτια, όλα δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, και δεν ξέρουμε τι θα γίνει."
Το Σιρέτ είναι μία μικρή πόλη των οκτώ χιλιάδων κατοίκων που αυτή τη στιγμή υπολογίζεται πως φιλοξενεί πάνω από σαράντα χιλιάδες πρόσφυγες. Στην πλειοψηφία γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι.
Το κύμα ανθρωπιάς συγκλονιστικό. Εκατοντάδες βρίσκονται εδώ 24 ώρες την ημέρα για να μη λείψει τίποτα σε αυτούς τους ανθρώπους.
Εθελοντής
"Είμαστε απλή οικογένεια, μαγειρέψαμε στο σπίτι τα δικά μας τα φαγητά και ήρθαμε εδώ στα σύνορα να δώσουμε τρόφιμα στους πρόσφυγες."
Όλοι μαζί μια φωνή, με ένα τραγούδι, για καλή τύχη, οι εθελοντές από τη Ρουμανία δίνουν κουράγιο στους συνανθρώπους τους. Ο πόνος αβάσταχτος την στιγμή του αποχαιρετισμού. Τόσες και τόσες οικογένειες που μοιράστηκαν.
"Φεύγουμε εμείς, ο γιος μου και η αδερφή μου, ο πατέρας έμεινε εκεί...στην Ουκρανία. Θα ήθελα πάρα πολύ να επιστρέψω στην Ουκρανία όταν όλα θα τελειώσουν."
Οδύσσεια για κάποιους να φτάσουν στα σύνορα της ελευθερίας.
"24 Φεβρουαρίου η ώρα 5.00 το πρωί ξεκίνησαν να μας βομβαρδίζουν οπότε εμείς άμεσα πήραμε τα απαραίτητα πράγματα, δηλαδή κάτι για τον εγγονό μου απαραίτητα πράγματα και αμέσως ο γιος μας μας πήρε από εκεί με αυτοκίνητο στο Χάρκοβο. Μετά το Χάρκοβο φύγαμε μετά από 7 ή 8 μέρες γιατί όλες τις μέρες ήμασταν κάτω από τους βομβαρδισμούς. Στην αρχή ζούσαμε στο κοινό υπόγειο, μετά οργανώσαμε το δικό μας καταφύγιο κάτω από το δικό μας σπίτι, το καθαρίσαμε, το συγυρίσαμε και μετά βάλαμε έπιπλα και έτσι ζούσαμε και στη συνέχεια ηχούσαν οι σειρήνες και πηγαίναμε κάτω στο καταφύγιο και φοβόμασταν πολύ διότι πετούσαν πολύ χαμηλά από πάνω μας. Μετά φύγαμε εμείς...ο γιος μου με τη γυναίκα του και δύο μωρά έμειναν πίσω, εμείς πήραμε το μικρό εγγόνι και φύγαμε, ήρθαμε στην πόλη Νιεπρ. Την επόμενη μέρα πήγαμε Αλεξανδρεία, μετά Ούμαν εκεί ηρεμήσαμε λίγο, και τώρα ήρθαμε εδώ."
