Όταν τον περασμένο Δεκέμβριο η Ολομέλεια της Βουλής υπερψήφιζε την πρόταση νόμου που καθορίζει τη διαδικασία ανάκλησης των προβληματικών εξαρτημάτων, κανείς θα ανέμενε ότι μετά την 3η Φεβρουαρίου, ημερομηνία δημοσίευσης των διαταγμάτων του Υπουργού Μεταφορών, οι διαδικασίες θα διασφάλιζαν την κατά το δυνατό ελαχιστοποίηση του κινδύνου σοβαρού τραυματισμού –ακόμη και θανάτου– των δεκάδων χιλιάδων πολιτών που, χωρίς υπαιτιότητα, βρέθηκαν να οδηγούν οχήματα-ωρολογιακές βόμβες. Κάτι τέτοιο, όχι μόνο δεν έγινε –καθώς οι εναλλακτικές που προσφέρθηκαν ήταν σημαντικά κατώτερες των περιστάσεων– αλλά την περασμένη Τετάρτη ο Αλέξης Βαφεάδης θα δήλωνε ότι «το ενδεχόμενο ενός θανατηφόρου είναι δεδομένο».
Για ακόμη μια φορά, όσοι επίμονα διατύπωναν δικαιολογημένους προβληματισμούς και ασκούσαν κριτική για τους πολιτικούς χειρισμούς, εισέπρατταν την ίδια απάντηση περί «ξεκάθαρων ευθυνών» εισαγωγέων και κατασκευαστριών εταιρειών, με έμφαση στο γεγονός ότι η λύση δρομολογήθηκε, εν αντιθέσει με τα προηγούμενα δέκα χρόνια.
Μεγάλος ηττημένος ξανά, η ορφανή πολιτική ευθύνη, που σε ένα ευνομούμενο ευρωπαϊκό κράτος δε θα επέτρεπε παραδοχές αδυναμίας διασφάλισης της σωματικής ακεραιότητας των πολιτών του. Σε μια δημοκρατική κανονικότητα, δεν επιτρέπεται η τοποθέτηση κρατικού αξιωματούχου να εδράζεται στην αποδοχή ενός ενδεχόμενου θανάτου. Και κυρίως, δε θα έπρεπε να υπάρχει η πολιτική «αυτοπεποίθηση» Βουλευτών και Βουλευτριών να τοποθετούνται για το ζήτημα με ορολογία «εμείς και αυτοί», καθώς είτε περισσότερο είτε λιγότερο, αποτέλεσαν μέρος ενός κρατικού συστήματος που επί χρόνια αποδείχθηκε ανίκανο να αποτρέψει θανάτους και να αποδώσει με ευθυξία και δικαιοσύνη ευθύνες.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«Άλωσε» το Λονδίνο και βλέπει… τελικό η Παρί
Έπαθε… μπλακ άουτ στη Μαδρίτη ο Ολυμπιακός
Ο κρίσιμος χρόνος βρίσκεται πίσω μας. Και πιο συγκεκριμένα, στη στιγμή εκείνη που υπήρχε γνώση αλλά όχι δράση, παρά μόνο παράλειψη και αμέλεια. Για να καταλήξουμε από το χθες στο σήμερα και τον άγνωστο «εκείνο», που θα ευθύνεται στην επόμενη μεγάλη τραγωδία. Μέχρι τότε, είναι «αυτοί» και «όχι εμείς», είναι «οι τότε» και όχι «οι τώρα» και είναι και η ευθύνη που πάντα θα χαρακτηρίζεται από την βαριά και ασήκωτη πρόθεση «άνευ».
